I need a doctor.

Samuel Daren Styles

Co może się kryć w umyśle osoby, która nigdy nie otworzyła swoich ust w celu wypowiedzenia słowa? Jakie emocje targają chłopcem, który ze względy na swoją odmienność był potępiany przez matkę? Co zrobić, jeśli chęć krzyku jest tak wielka, że głowa nie wytrzymuje wciąż rosnącego napięcia? Jak postąpić, jeśli żaden dźwięk nie jest w stanie wydobyć się z gardła, bo jest się niemym?

Pytania, które moja matka, jedyny członek rodziny, z którym mieszkałem, zadawała sobie przez całe siedemnaście lat mojego życia. Ku zdziwieniu wszystkich, nikt wokół mnie nie skakał pytając czy wszystko w porządku. Fakt, że nie mogłem nic powiedzieć był jej na rękę. Nie mogłem się wyżalić, nie mogłem zapłakać, nie mogłem krzyczeć. Moja nieśmiałość i skrytość zawsze ograniczała mi kontakty z otoczeniem. W końcu kto chciałby zadawać się z gościem, który nie może opowiedzieć o tym, jak minął mu dzień? Żałowałem, że z momencie przyjścia na świat, została odebrana mi szansa życia z moim bratem bliźniakiem. Trudno się dziwić, że ojciec porzucił matkę i zabrał ze sobą Gerarda. Kiedy to się stało, nikt nie podejrzewał, że będę niemy. Gdyby wiedzieli, to moja mama na pewno dołożyłaby wszelkich starań, abym trafił do przytułku. Nie znam pojęcia szczęśliwego dzieciństwa. Nigdy nie poznałem swojego ojca, ani brata. Doskonale wiedziałem, że wyjazdy mojej rodzicielki wiązały się ze spotkaniami z Gerardem. Zawsze po powrocie gnoiła mnie jeszcze bardziej. Pobyt w towarzystwie idealnego, nieupośledzonego dziecka źle na nią wpływał. Nigdy nie podejrzewałem, że mógłbym być agresywny. Mimo posiadania statusu „piątego koła u wozu”, na mojej twarzy zawsze widniał uśmiech. Z notatnikiem przy boku, żyłem swoim życiem będąc miły dla każdej napotkanej na swojej drodze osoby. Nie potrafiłem być wredny w stosunku do ludzi, którzy nie byli winni mojemu cierpieniu. Starałem się jak mogłem, aby każdy patrząc na szczery uśmiech z mojej strony poczuł się lepiej, kiedy ja krwawiłem. Z biegiem czasu, szczęśliwy wyraz twarzy stał się moim nieodłącznym nawykiem. Nawet będąc rozdarty i smutny, wszyscy myśleli, że jest w porządku. Nieznośna matka wzrokiem pluła mi w twarz przeklinając siebie za urodzenie tak upośledzonego dziecka. Czuła do mnie odrazę i nawet przeczytanie wiadomości w notatniku sprawiało jej problem. Jej zachowanie prędzej wskazywałoby na to, że jestem trędowaty, a nie niemy. Hamując łzy, które cisnęły mi się do oczy, moja szczupła ręka dzień w dzień pisała to samo zdanie na białym papierze.

„Pięknie dziś wyglądasz, Mamo.”

Zawsze bez skutku. Milion wypowiedzianych przez nią bluzg w moim kierunku zawsze kończyło konwersację. Ze spuszczoną głową opuszczałem pomieszczenie radząc sobie z naciskiem, jaki wywierał na mnie zduszony krzyk. Codziennie ta sama scena odgrywała się w kuchni rodzinnego domu. Na szczęście w porę zakończyłem swoje cierpienie. Jak zwykle z uśmiechem na twarzy szedłem w kierunku mamy. Tym razem nie miałem zamiaru pisać jak ładnie wyglądała, bo wcale nie wyglądała. Trzymając ze sobą jeden z jej ulubionych noży szedłem przez kuchnię, aby zadać jedno, jedyne pchnięcie w jej klatkę piersiową. Wyglądała na przerażoną, kiedy z szerokim uśmiechem stanąłem mniej niż pół metra od niej z narzędziem, które miało mi pomoc pozbyć się tej kobiety. Przykładając ostry metal do jej gardła widziałem jak drży. Prosiła, abym to przemyślał. Błagała, abym dał jej szansę. Nie zdążyłem się nad tym zastanowić, bo do domu weszła przyjaciółka matki. Już po dziesięciu minutach zjawiła się policja. 

I tak właśnie trafiłem tutaj.

Porzucony. Przygnębiony. Sam wokół ludzi, którzy mają na sumieniu gorsze zbrodnie niż ja. Boję się. Potrzebuje pomocy. Potrzebuje schronienia. Potrzebuję ucieczki. Wariuję. Uśmiech nadal nie schodzi mi z twarzy, ale wewnątrz drżę z przerażenia. Czuję się tu obco. Czuję się jakby wszyscy wymagali ode mnie słów, które były dla mnie czymś niemożliwym. Zaraz postradam zmysły. Częściowo umieram.

Potrzebuję doktora, by przywrócił mnie do życia.

Ciekawostki:

- nigdy nie był w związku;

- uspokaja go jedzenie orzeszków;

- cierpi na bezsenność;

- nigdy nie miał w ustach alkoholu;

- miewa stany lękowe;

- nienawidzi zajęć wychowania fizycznego.